Ανωτέρα βία θεωρείται κάθε γεγονός τυχερό και απρόβλεπτο που δεν μπορεί να αποτραπεί ακόμη και με την επίδειξη άκρας επιμέλειας και σύνεσης. Τέτοια περιστατικά έχουν κριθεί ότι είναι ο σεισμός, ακραία καιρικά φαινόμενα κλπ.

 

Πάγια είναι η θέση των δικαστηρίων ότι η διακοπή λειτουργίας της επιχείρησης του εργοδότη δεν συνεπάγεται την αυτοδίκαιη λύση των συμβάσεων εργασίας του προσωπικού. Αντίθετα, ο εργοδότης είναι υποχρεωμένος να καταγγείλει τις συμβάσεις εργασίας των εργαζομένων του, σύμφωνα με τις διατάξεις των Ν. 2112/1920 και 3198/1955. Αν δεν τηρήσει τις άνω διατάξεις οι απολύσεις δεν είναι έγκυρες, ο δε εργοδότης περιέρχεται σε κατάσταση υπερημερίας λόγω ακυρότητας των καταγγελιών των συμβάσεων. Εάν, ωστόσο, η διακοπή της λειτουργίας της επιχείρησης οφείλεται σε γεγονός ανωτέρας βίας, δηλαδή η διακοπή προήλθε από γεγονός τυχηρό και απρόβλεπτο, που δεν μπορούσε να αποτραπεί ούτε με μέτρα άκρας επιμέλειας, τότε ο εργοδότης δύναται να προβεί στις καταγγελίες των συμβάσεων των εργαζομένων του, χωρίς να υποχρεούται να καταβάλει την αναλογούσα αποζημίωση λόγω απολύσεως, εκτός εάν είναι ασφαλισμένος κατά των περιστατικών ανωτέρας βίας ή πυρκαγιάς σε ασφαλιστική εταιρεία, οπότε και οφείλει να καταβάλει τα 2/3 της αποζημίωσης που οφείλει. Τονίζεται ότι για να τυγχάνει εφαρμογής το άρθρο 6 του Ν. 2112/1920 θα πρέπει α) η διακοπή λειτουργίας να οφείλεται σε γεγονός ανωτέρας βίας και β) το περιστατικό της ανωτέρας βίας θα πρέπει να ακολουθήσει μόνιμη, οριστική και διαρκής αδυναμία του εργοδότη να αποδεχθεί την εργασία των μισθωτών του.